Le Chien Qui Rit: op vakantie met honden in Frankrijk, vakantiehuis

Ik ben Tracy en woon sinds juni 2016 in Les Blancs

In 2013 stierf mijn lieve spaanse hond Meixie, die ik in 1997 in Cadaques aan een paal gebonden in de zinderende hitte vond. Zij heeft 16 jaar met mij geleefd en stierf in mijne armen, net geen 17 jaar geworden.

Belle, mijn teckel, bleef alleen achter en al snel besloot ik in ere van Meixie om een oudere hond te adopteren, een warme mand te bieden aan een hond die nergens gewild is en de oude dag moest slijten in een ellendige omgeving. Het werd Renske, een 12 jarige Duitse Staande, een schat van een hond!

Belle en Renske werden goede vriendinnen.

Enkele weken later, kwam Donna op mijn pad, een Podenco uit Zuid Spanje die op jonge leeftijd werd afgedankt door haar Jager en al 5 jaar in het asiel zat. Ik kende het ras niet maar wilde haar wel opvangen voor AINF. Donna, toen nog Madonna, kwam bij mij in de opvang in oktober 2013. Ik leerde haar kennen en was al heel snel onder de indruk van haar karakter en uiterlijk. Al snel wist ik dat ik haar wilde houden, er was nog ruimte genoeg en och nog een hond erbij kon nog prima....en dat was dat, ik adopteerde haar en Madonna werd Donna. Dat was nummer 3.

Toen, in augustus 2014, ook Renske op 14 jarige leeftijd plotseling uit mijn leven werd gerukt (24-08-2014) kwam Nosey (toen nog Bonn) voorbij, een Galgo van 4 jaar oud, die ook afgedankt werd door zijn Galguero. De littekens op zijn lijf vertellen zijn verhaal.

Via Galgo Project heb ik hem geadopteerd, september 2014. Ook Galgo's waren mij toen nog niet bekend, net als Podenco's hun verhaal, hun leven en hun ellende kende ik nog niet, maar dat duurde niet lang. Vanaf toen had ik de wens om meer te kunnen doen voor deze prachtige lieve trouwe dieren. In eerste instantie doneerde ik, sponserde ik honden op afstand en las ik veel van de ellende die zij moeten verduren in Spanje.

Ook maakte ik plaats voor Reus, een oude teckel die in Reus nabij Barcelona in een asiel zat weg te kwijnen. Ik had mezelf beloofd altijd 1 oude hond een mooie laatste paar maanden/jaren te bieden, zodoende kwam deze kleine man op 4 oktober 2015 bij me wonen via Robustiano . Dat was nr 4.

Op 5 december 2015 kwam BooBoo bij mij wonen, een jonge straathond uit Roemenië die in de public shelter van Botosanie terecht was gekomen. Ja, ook daar gebeuren onvoorstelbare dingen met de honden van de straat. Ik moets toch zeker 1 van hen redden!? BooBoo was vreselijk bang en wantrouwde alles en iedereen. Zou dat ooit goedkomen? Jawel, met geduld, begrip, liefde en een zachte benadering...en twee grote stabiele honden als voorbeeld, is BooBoo bijna helemaal geheeld. Bijna, hij blijft een wat angstig hondje, maar dat gaat echt wel goedkomen. Dat is nr 5.

Nu wist ik het zeker. Ik wil meer ruimte en meer terrein om nog meer honden uit Spanje en Roemenië te kunnen helpen door opvang te bieden en de roedel te kunnen uitbreiden. Op zoek in Zeeuws Vlaanderen leverde niets op, te duur, vergunning dit en gemeente dat....het werd niets. En opeens kwam Les Blancs op mijn pad.

Ik heb direct contact opgenomen met de verkoper en ben 2 keer gaan kijken en praten en in 1 keer hartstikke verliefd geworden. Alsof het huis en de gîtes die verhuurd worden aan vooral mensen met honden voor mij gemaakt is. De ruimte, een eigen stukje bos, velden, boomgaard, rust en ruimte. Ja, het voelt goed, het werd een dikke JA!

Ik ben nu hier met de honden, ik zet het geheel voort en zal er hard aan werken om het nog fijner en mooier te maken voor onze gasten met hun viervoeters, en vele honden en dieren zullen hier een veilige thuishaven of tussenstop naar een warme mand vinden!

Tracy

UPDATE

In november 2016 ben ik bij Galgos del Sur in Cordoba een week geweest met 2 redenen.

Ik heb 2 honden via Greyhound Rescue Holland geadopteerd. Pakita en Pistacho.

Pistacho was een hele angstige Podenco jongen van 1.5 jaar oud. Hij was "niet adopteerbaar" wegens zijn grote angst voor mensen en eigenlijk van alles om hem heen. Hij zou zijn leven moeten slijten in 1 van de kennels van Galgos del Sur. De voorzitter van GRH heeft hem toch via Facebook gedeeld en ik zag hem op mijn tijdlijn langskomen. Één van de vele te adopteren honden die langskomen, maar Pistacho trof mij en ik bleef maar aan hem denken. Na overleg en overwegen besloten ik dat ik hem een huis konden bieden, hij hoeft niets en mag zijn wie en wat hij is. Dus Pistacho mocht ik komen halen in Spanje. Ik wilde ook nog een Galgo erbij, voor onze jongen Nosey, om lekker mee te kunnen rennen en zoals Galgos doen...samen zijn en elkaar herkennen. Als ik dan toch zou komen naar Spanje dan wilde ik ook een Galgo meenemen. Dat werd onze Galgo dame Pakita, een witte met beige schoonheid van 8 jaar.

Net 2 weken voordat ik zou vertrekken naar Spanje werd ik op Issi, een galgo jongen van 6 geattendeerd, hij was geadopteerd maar helaas mocht dat niet van lange duur zijn, die arme jongen werd in een halve dag weer teruggebracht naar Galgo Project. Hij was weer bij af. Deze stichting is mij best bekend, Nosey hebben we ook via hen uit hetzelfde asiel in Spanje geadopteerd. Weer in overleg en afwegen wat ik aankon, besloot ik dat een meute van 8 een goede balans zou zijn en voor mij goed te doen. Ik was in Nederland en Issi niet ver weg van ons dorp, dus binnen enkele dagen was het rond. Issi zou ook zijn warme mand in Le Chien Qui Rit hebben.

Zoals ik begon, 2 redenen om naar Galgos del Sol te gaan. Mijn honden ophalen met het vliegtuig vanaf Parijs naar Sevilla. Het leek ons beiden het beste voor Pistacho en Pakita dat ik de tijd zou nemen hen wat te leren kennen voordat zij zouden worden weggevoerd naar onbekende plekken en zoiets als een spannende reis moesten doormaken. Het was logisch om daar enkele dagen voor uit te trekken en zodoende ontstond het idee om aldaar ook vrijwilligerswerk te gaan doen.

Ik kon logeren in de refuge zelf, waar speciaal voor vrijwilligers een huisje is ingericht met keuken, badkamer en alles wat nodig is. Het huisje wordt gedeeld met de nachtwaker.

Pakita, Pistacho en ik hebben een week samengeleefd in mijn slaapkamer. Vanaf 8 uur 's ochtends tot 8 uur 's avonds werkt de betaalde

kracht om te zorgen dat zo'n 60 honden werden verzorgd met 2x per dag voeden en uitlaten in 4 verschillende omheinde velden, hokken 2xdaags schoongeschrobben, poepruimen, was doen, medicijnen delen, puppy's verzorgen en socialiseren, wonden verzorgen, dierenarts bezoeken en tussendoor nog helpen met rescuen van honden uit de perrera van Cordoba of Sevilla of die gespot waren om van straat of het land te halen. Ongelooflijk wat die hard werkt!

Ik heb mijn tijd verdeeld tussen de 60 honden (vooral schoonmaakwerk en uitlaten, knuffelen, wassen en knuffelen) en meermaals per dag Pistacho intuigen en samen met Pakita uitlaten. Pistacho trilde de eerste dagen als ik alleen al naar hem keek en zocht zijn veiligheid onder mijn bed, maar na een dag of 2 wist hij ongeveer wel wat ik van hem wilde en liet me hem gelaten vanonder het bed halen en intuigen, uitlaten en belonen met wat lekkers en een massage totdat hij wat meer kon relaxen in mijn bijzijn. Ik heb nog ergens die week een likje op mijn hand van hem gehad.

Vrijdag was het tijd om de transportboxen in elkaar te zetten en klaar te maken voor de vlucht van die dag. De honden waren beiden nerveus. Pistacho kroop zelfs onder mijn arm om zijn veiligheid te zoeken. Ik was ontroerd.

Beide honden werden alvast in de boxen gedaan om te wennen. En enkele uren later, na nog een wandeling zijn we op weg gegaan in de auto naar Sevilla vliegveld. De honden waren ongelooflijk rustig, alsof ze waren opgelucht om weg te zijn uit de lawaaierige omgeving van 60 honden. Pistacho was zelfs heel stoer, staart omhoog en nieuwsgierig om zich heen kijkend liep hij keurig aan de lijn in de luchthaven hal. Perplex was ik.

De reis is heel goed verlopen en rond een uur of 12 in de nacht waren we thuis in Le Chien Qui Rit. De honden verwelkomden hen met intense snuffels, zacht kwispelende staarten en 1 voor 1. Zij wisten hoe de twee nieuwelingen welkom te heten.

19-05-2017:

ALMENDRA de Podenco Campanero.

In Maart werd ik getroffen door de foto van Almendra die voorbijkwam op mijn FB tijdlijn via Little Project, een onderdeel van Galgoproject. Almendra was gevonden in erbarmelijke staat, ondervoed, haar puppies van haar afgepikt en gedumpt zonder eten of drinken. Het Spaanse dierenasiel Huellas Puertollano heeft haar onder hun hoede genomen. Zij had het geluk gevonden te zijn door haar rescuers, maar dat was nog niet het einde van haar trieste verhaal. Zodra ik haar foto zag wist ik dat zij voorbestemd was om met ons hier te komen wonen. Ik nam direct contact op met de betreffende mensen en het was voor hen snel besloten haar bij ons te laten komen, we hebben tenslotte al 2 honden van hen geadopteerd. Zij werd transport klaar gemaakt, ontving haar inentingen en zou gesteriliseerd worden zodat zij in April op transport zou kunnen. Maar....in het asiel was een hond over het hek gegooid, een hond besmet met schurft, waardoor de zwakkere honden daar ook besmet raakten. Almendra was 1 van de zwakkeren. Dus daar moest zij eerst voor behandeld worden voordat zij gesteriliseerd kon worden en met transport zou kunnen. Dat duurde minstens 3 weken. Gelukkig door de goede zorgen die zij daar ontving is zij in die weken weer opgeknapt. Ik kreeg het nieuws dat zij 19 mei ontvangen zou kunnen worden, op een afgesproken plek in Frankrijk waar ik het transport zou ontmoeten. Dat is prima verlopen. Zaterdagmorgen 20 mei arriveerde zij hier bij Le Chien Qui Rit.

Wat een lief, zachtaardig en mooie hond. Maar wat een triestheid straalde zij uit. Haar melkklieren nog gezwollen, mager, haar ogen spraken boekdelen. Zij had nauwelijks spieren ontwikkeld in haar benen en haar tepels vertelden dat zij als fokteef heeft gediend.

Ze kroop ineen wanneer ze geaaid werd, reageerde niet op stemmen en de andere honden leek ze niet te zien, ze besnuffelde haar omgeving alsof ze nooit eerder gesnuffeld had en of ze ergens naar op zoek was. Dit hield ze wel 2 weken vol. Onrustig op zoek, verkennend. Eten was, en is, haar favoriete bezigheid. Zodra het eten word gemaakt komt zij tot leven, springt onhandig rond en maakt zij de meeste bijzondere geluiden om haar enthousiasme te benadrukken. Elke dag ging het stapvoets vooruit met haar vertrouwen in mij.

Op 6 juni gebeurde iets vreselijks. Om 5.30 in de ochtend werd ik wakker door harde rommelende geluiden in de huiskamer. Ik ben als een haas gaan rennen, daar lag Almendra. Zij lag te stuiteren op haar slaapplek onder de tafel. Ik trok haar eronderuit, zij had duidelijk een zware epileptische aanval. Deze duurde lang, te lang. Ik kon alleen maar zorgen dat zij zichzelf geen pijn kon doen, haar impulsen toedienen dmv luid haar naam te roepen en haar "pijn" inpulsen te geven in de hoop de aanval te doorbreken. Na 20 minuten werd zij stil, zij is erna uren onder zijl geweest, slapend op de veilige plek. Ik ben naast haar terug in slaap gevallen. Zij werd rond 11.30 weer wakker. Ik had inmiddels een afspraak gemaakt bij de dierenarts en we konden daar in de middag terecht. Een half uur nadat zij wakker was begon weer een aanval, veel minder heftig en veel korter. Een uur later weer. En weer een uur later weer. Bij de dierenarts kreeg ze haar tweede zware aanval. Hij diende haar de maximale dosis valium toe, maar ze kalmeerde nauwelijks.....het leek een eeuwigheid te duren voordat ze kalmeerde. Het heeft dagen geduurd voordat zij weer zichzelf was.

Inmiddels heeft zij medicatie, is ze gezien door een neuroloog en heeft zij geen aanvallen meer gehad. Het kan een 1-malig iets zijn geweest, in het asiel heeft zij in de 1.5 maand geen aanval gehad, wat daarvoor is geweest weet niemand. Zij heeft de laatste maanden veel te verduren gehad, veel medicatie gekregen, vele nieuwe indrukken opgedaan, transport, nieuwe omgeving....veel stress, veel verdriet...hormoonveranderingen. Dit kan een oorzaak zijn. Laten we het hopen. Voor nu gaat het goed met haar, elke dag beter. Ze vertrouwt me, ze heeft wat te zeggen binnen de meute, ze ontwikkelt spieren, ze herkent nu dat zij geroepen wordt.....en ze geniet volop van de knuffels en het eten.

21-03-2020

R.I.P Almendra, het is stil zonder jou mijn speciale mooie Mendy 4ever

13-06-2017

R.I.P Lieve Belletje, m'n trouwe maatje, m'n liefste.

4 februari 2018

In de nacht van 3 op 4 februari heb ik AMERICA opgehaald langs de route tussen Huellas Puertollano en Ospel.

Rica woonde al 6 jaar in het asiel van Huellas Puertollano en is een Podencomix dame van geschat 8 jaar oud. Een bijzonder dame, vrolijk, actief, ietwat moeite met delen, gek op mensen....en bijzonder alert op de keukendeur ;o)

Rica zoals we haar noemen is onze 8ste hond, de roedel is weer compleet. 4 heren en 4 dames. Een mooie balans vinden wij.

Welkom lieve meid, geniet ervan!